Sunog sa Likod-Bahay

SUNOG SA LIKOD BAHAY

ni Gregorio V. Bituin Jr.

Nasa kinder o kaya'y Grade 1 ako noon nang magkasunog sa aming likod-bahay sa Honradez. Nasunog ang mahabang apartment na nasa kanto ng Loreto at G. Tuazon, katapat ng Funeraria Gloria. Mga walo o siyam na bahay ng mahabang apartment ang tuluyang naabo sa sunog na iyon. Di na rin ako nakapasok sa school.

Natatandaan ko pa noon, inilabas namin ng nanay at mga kapatid ko ang mga gamit namin. Buti na lang at umaga nang magkasunog. Barado ang buong kalsada, puno ng mga gamit, tulad ng ref, tv, aparador, at mga damit. Dumating ang mga bumbero. Mga ilang oras din ang sunog na iyon at naapula rin agad ang apoy. Ang bilis ng paghahakot ng gamit palabas, pero kayhirap nang ibalik na namin ito sa loob ng bahay. Sa mura kong edad noon, parang naramdaman ko na rin ang katotohanan sa likod ng kasabihang "Mas mabuti pang manakawan, huwag lang masunugan."

Kinabukasan, nang pumasok na ako ng school, tinanong ako ng titser ko kung bakit di ako pumasok nung nakaraang araw. Sa pagkakatanda ko, sinermunan ako ni Titser na hindi ako dapat nag-aabsent dahil sayang ang panahon, dapat daw akong mag-aral ng mabuti at tutukan ang mga lessons ko, at huwag maglalakwatsa. Parang ganito ang sinabi, basta't ang natatandaan ko, sinermunan ako.

Hanggang sa sabihin ko kay Titser, nasunugan po kami kaya di ako nakapasok. Nagulat si Titser, akala niya bahay namin ang nasunog, pero sinabi ko, muntik na yung bahay namin, at yung apartment sa likod-bahay namin ang natupok ng apoy.

Matagal bago nagawa muli ang mga nasunog na bahay. Mga ilang buwan pa ang nakalipas, o marahil isa o dalawang taon. Dahil tandang-tanda ko pa, ginawa naming palaruan ang nasunugang bahay. Inaakyat namin iyon. Doon nagtataguan, doon naghahabulan. Kaya pag-uwi ng bahay, galit si nanay, napakarungis ko raw at pulos uling. Tiyak daw na doon na naman ako naglaro sa nasunugan sa likod-bahay.

Natigil kami sa paglalaro doon dahil na rin sa pagrereklamo ng ilang kapitbahay, maiingay daw kami. Kaya sinabihan kami ng ilang tagaroon na huwag nang maglaro sa sunog na bahay, at huwag nang umakyat sa 2nd floor duon dahil baka mapagbintangan pa kaming kumukuha ng sinampay, o kaya'y madisgrasya lalo na pag bumagsak ang mga nasunugang sahig. Mula noon, di na kami naglaro doon.

Nagkaroon ng malaking impresyon sa akin ang karanasang iyon. Nang muling magkasunog sa lugar namin, kahit malayo sa amin, parang gusto kong tumulong. Gayunman, mabibilis ang mga bumbero kaya agad naaapula ang apoy. Sa bawat pagkakaroon ng sakuna tulad ng sunog, makikita mo ang pagtutulungan ng mga tao, na minsan, naaapula agad ang apoy kahit wala pa ang bumbero.

Ito ang isa sa mga nakita kong solusyon sa problema, ang pagtutulungan ng mga tao sa panahon ng sakuna. Sana, sa anumang problemang tulad nito, magtulungan muli ang mga tao, huwag tingnan ang kanilang pagkakaiba, kundi ang pagkakaisa, lalo na sa panahon ng kalamidad. At sana, magtulungan sila, kahit walang kalamidad na dumating.

Patakbu-Takbo

PATAKBU-TAKBO

ni Gregorio V. Bituin Jr.

Di ito hinggil sa pagtakbo sa away, kundi sa isport. Bata pa ako'y kasa-kasama na ni Erpat and his gang sa pagdidyaging mula sa Sampaloc hanggang sa Folk Arts. Syempre, malayong takbuhin iyon. Tatahakin namin ang Nagtahan at ang kahabaan ng Quirino Avenue hanggang sa makarating ng Roxas Boulevard. Sabado at Linggo ito, pero mas madalas ang Linggo, hanggang sa masanay na rin ako sa pagdidyaging kahit di na sila kasama.

Minsan, pag di kasama ni Erpat mga kaibigan niya, dumadaan pa kami ni Erpat sa mga Kuya Delfin, sa may Anakbayan St., sakop na ito ng Paco. Mga pinsanin ito ni Erpat.

Lumaki akong isa ang dyaging sa aking pinagkaabalahan. Kaya nung nasa high school na ako, isa ako sa nakuha para maging kinatawan ng aming eskwelahan sa larong track and field, na ang kalaban ay mga track and field players ng iba pang school.

Nasa fourth year ako noon sa high school nang maging track and field player ako, kasabay ng pagiging opisyal ko ng CAT. Kung di sa Letran ay sa ground ng UST kami nagpa-praktis. Noong panahong ito ko nakita ng personal ang artistang si Eula Valdez, na nakakasabay namin sa pagdidyaging. Magmula noon, imbes na sa Roxas Blvd. ako magtungo para magdyaging ay sa UST oval na lang ako nagpupunta, malapit pa sa bahay namin.

Kahit papaano'y naging tahanan ko na rin ang Rizal Memorial Coliseum sa may Vito Cruz sa Malate dahil dito idinaraos ang karamihan ng mga laro. Bago ang track and field, nirepresenta ko na ang Letran nuong 2nd year high school ako sa 4th National Tae Kwon Do Championship na ginanap din sa Rizal Memorial Coliseum pero sa basketball court. Kalaban ng grupo ng Letran noon ay ang grupo ng Virra Mall. Tiglilima bawat grupo. Lima kami sa Letran habang lima rin ang mga taga-Virra Mall. Green belter na ako noon, pangatlong belt mula sa white na para sa baguhan.

Sa oval ng Rizal Memorial Coliseum ginaganap ang track and field. Lumaban ako sa 400 meter relay, at 1,000 meter dash. Ang paikot ng oval ay 400 meters, kaya ang dalawa't kalahating ikot sa oval ang 1,000 meter dash. Di man ako nanalo, di man ako nagkamedalya, pero binigyan ko naman ang aking mga katunggali ng magandang laban. Kaya minsan man sa buhay ko'y naging atleta ako at naging bahagi ng National Collegiate Athletic Association (NCAA), ang karibal na grupo ng manlalaro ng University Athletic Association of the Philippines (UAAP).

Pero di lang sa tatay ko ako nagmana ng pagka-interesante sa pagtakbo, o sa pagdi-dyaging. Dahil ang nanay ko mismo ay naging track and field player sa mismong kanilang opisina. Aba'y mas sa kanya yata ako nagmana sa takbuhan.

Tumatakbo pa rin naman ako, nagdi-dyaging paminsan-minsan, at masasabi kong malaki ang naitulong nito sa akin para mas maging disiplinado ako sa aking mga ginagawa. Dahil bilang dating atleta, ang disiplinang itinuro at naranasan ko rito ay malaking aral at gabay sa pagsalubong ko sa maraming hamon sa buhay. At alam kong magagamit ko pa rin ito sa mga taon pang darating.